Uut ’t bundeltje: Nije Grunneger kerstverhoalen
uutgeevn deur de Stichting Grunneger Bouk ien 2006.
Schreven deur Jan Nomden
RUZIE OM E KERSTBOOM
“Luustern jem allemoal?” riep de olle piek.
Je konden heuren dat er wat narreg was. De lutje ballen hielen zich geliek stil, de wat grotern fluusterden nog n beetje. Moar toen de olle piek heur eem stuurs aankeek, wadden zij ok stil. De olle piek wachtte eem. Toen zee er: k Heb er hielemoal gien zin an van t joar. We leggen nog ien e deus en nou begunnen de kiender al weer ruzie te moaken over wel of mij boven ien e boom zetten zal.”
D r klonk n ienstemmend gefluuster over de vliering. Je konnen heuren dat de annern vonnen dat de piek geliek har. “Elk joar is t aal n duvel t zeulfde” zee de piek weer, “ze moaken aalweg ruzie as de kerstboom optuugd worden moet. Ik wil eigleks wel stoaken!”
t Wer hiel stil op e vliering. Doar harren de ballen, de klokjes, de huuskes en de engeltjes ja nog nooit aan docht. Stoaken? Hoe stoaken?
“Kiek”, ging de olle piek verder, “k haar t zo docht”, en toen vertelde hij zien plan.
De kiender warren al vroeg toe t berre uut. Moeke haar ja zeid dat ze de kerstboom versieren zollen. Moar ze mozzen wachten totdat moeke beneden was. Aans moaken ze toch allennig moar ruzie har moeke zeid.
Toen t eten doan was hiel moeke de deuzen van e vliering. Ze zette ze ien e koamer op toafel. Toen ging hiel veurzichtig de deksel van de eerste deus oaf. Wat laggen de ballen d r mooi bij. De kiender vonnen t altied weer prachteg. Net of t allemoal nei was.
“Zo, en nou begunnen we met de slingers en de ballen” zee moeke, “de piek komt op t leste.”
“Ik doe de lichtjes, zee Geert. “Nee, ik”, riep Albert d r geliek overhen.
“Woarom doe altied?”, begon Geert.
Hiel zachtjes gnivvelden de engeltjes ien heur deus. Ja heur, t was weer zover. Moeke pakte de lichtjes toe de deus uut. “Woar jem ruzie om moaken dat doe ik zulf wel”, zee ze. Veurzichtig dee ze de lichtjes ien e boom.
Geert nam n slinger. Moar, man, man, wat zat die ja in e tuus. Hij begon er wat met hen en weer te slingeren moar hij kreeg de knuppen d r niet uut. En as d r weer n stukje lös was, dan draaide t eem loater weer
ienenkander. Hij keek noar Albert. Die probeerde de touwkes van twee klokjes uut mekoar te kriegen. Moar dat was slim stoer, dat zag Geert zo al wel.
“Albert”, vroeg er, “Albert wils toe mij wel eem helpen? Hol doe dat stuk van e slinger eem vast. Moar Albert keek hem kwoad aan. “Zichst toch wel dat ik bezig ben?”, zee er en keek weer noar zien klokjes. Moar elke keer as er docht dat de touwkes lös warren, dan kringelden ze weer ien mekoar.
Moeke begon met t ophangen van de ballen. Hai, as t niet n beetje opschoot met die slingers, dan har moeke domt alle ballen al ophongen, docht Geert.
Toen zee er: “As toe mij nou eem helpen wilst met dizze slinger, dan zal ik dij straks nog eem helpen met de klokjes”. Albert wol hem eerst nog eem kwaod aankieken, moar toen ging er toch noar Geert toe om hem te helpen. Eem loater hingen de ballen en de slingers ien e boom.
Geert en Albert hadden begrepen dat t veul beter ging as ze mekoar eem hielpen. En soamen tuugden ze de boom op, zunner ruzie.
Ien t lest mos de piek der op. t Was wel vremd dat r zo volstopt was met papier moar soamen hadden ze hem heul snel leeghoald. En toen Geert de piek boven op e boom zet har en de trap, die Albert vasthiel, weer ien mekoar klapt was, toen was t net of de engeltjes ien e boom hiel zacht zongen van “Vrede op aarde“.
