Uut ’t bundeltje: Nije Grunneger kerstverhoalen
uutgeevn deur de Stichting Grunneger Bouk ien 2006.
Schreven deur Aukje Tillema
DE VIERDE HERDER
t Regende alleriezelkst en dat paasde bij mien gemoed.
k Stapte ien e bus, zo as k dat al joaren doe. Dezelfde bus, zelfde tied en meestal ok dezelfde gezichten. Meest mensen die noar huus gingen noar n dag warken. Trieste gezichten, moede van zoveul uren ien n benauwde koamer, moede van e regen, moede van langdurege vergoaderingen, moede van lanterige proatjes of moede van alles doar n mens moede van worren ken. Zelf was k ook moede.
k Liet me vallen op de eerste de beste bank ien e bus, noast n vraauw met n knoedeltje op e arm. k Roakte heur per ongeluk eem aan: “Sorry, heur.”
“Dut niks”, zee ze zacht.
Tegenover mij zat n jonkje van om en nabij tien joar. Hij keek noar mij en k glimlaagde eem.
‘k Haar pien ien t lief, k was mizzelk, k was ziek, old en moede. Wat n aldernoast maale daag. Wat n allernoarst maal weer. Wat n aldernoast veuruutzicht op n allernoaste eenzoame oavend.
k Voelde de ogen van t jonkje nog altied op me richt. Vroagend keek k hem aan en op slag vroeg er: “Wieten joe misschien hoe t kerstverhoal persies ien n kanner zit?”
“Kerstverhoal”? Ok dat nog.
k Keek eem noar de vraauw noast mij. Ze glimlaagde.
“Hoe bedoelst, woarom moestoe dat wieten?”, vroeg ik.
“k Moet de vierde herder speulen ien ons kerststukje op school, moar d r warren toch moar drie herders”? Hij keek n beetje vergreld.
“Drie wiezen, zalstoe bedoelen, hoeveul herders der wazzen wiet ik niet, moar wat ken dij dat nou schelen?”
“Ja, moar juf zee, dat die drie herders zochten noar t podje Jezus en dat de vierde herder zoeken zol noar t kiend ien hem zölf en ik wiet niet hoe dat moet”.
“Kiend ien hem zölf?
De bus remde en t jonkje liep noar de uutgang. “k Wiet ok niet hoe dat moet”, riep k hem achternoa.
“Oh, k red me d r wel met”, zee er, “bedankt”. En vot was er.
De vraauw noast me glimlaagde. ’t Was of er n deurtje openging binnen ien mij.
“Zoeken noar t kiend ien me zölf!”
k Heurde n zacht geluudje. De vraauw noast me vouwde t knoedeltje open. k Zag n stroalend kiend. Zien prachtige ogen gaven licht en t stak zien handje noar me uut. Zunner dat k t aan zien moeke vroeg greep ik n handje dat zich drekt om mien vinger sloot. n Geboar van volledige acceptoatie.
k Bleef heul stil noar t kiend kieken. De mensen ien e bus zagen dat troanen bij mij over de wangen liepen, moar t kon me niks schillen.
t Begon te laggen ien mien hart en elke cel ien mien liggoam begon
n beetje te leven.
t Was heul stil ien e bus, allennig moar het geluud van de motor en van e regen.
