Vannijs
t Is d’oavend veur kerst. Berend lopt wat verloren op stroat. t Weer waarkt ook al nait mit.
t Is mor naauw dreug en ain ding is wel dudelk, t zel gain widde kerst worden dit joar.
En dat huft ook nait van hom. Hai is haildaal nait in n kerststemmen.
Doarveur is der t òfgelopen joar teveul gebeurd.
Bie dörpskroug hebben z’ aalmoal keerskes op stamtoavel stoan te branden.
t Nuigt Berend om noar binnen te goan, en veurdat e der op verdocht is, bestelt hai hom n helder borreltje. Kerstlaidjes klinken op achtergrond en verder is t, op krougboas noa, rusteg. Berend schoft op n hoge kruk, hai is ja haildaal gain krougloper.
En nou zit e hier vlak veur kerstdoagen om vief uur mit n borrel veur neus.
Terwiel bie hom thoes boom al laank kloar staait en zien vraauw en baaide dochters domt noar kerstnaachtdainst goan in t widde kerkje achter in t dörp.
Mor hai haar votdoadelk al zegd, dat e nait mit ging. Dit joar haar e der gain zin aan.
”Kinst toch mitgoan?”pebaaierde zien vraauw nog, mor ze wos dat zien nee ook nee betaikende.
Ze ging der mor nait tegenin, t was toch al stoer genog leste tied.
Zo wordt t loater en is e aan zien twijde borrel tou. Nait dat zien mistroosteg gevuil der beter van wordt, nee dat beslist nait. Krougboas proat wat over t nijs in dörp, en Berend zegt òf en tou wat weerom. As e op klok kikt, zigt e dat t etenstied worden is. Hai het gain zin om noar hoes te goan, en honger het e haildaal nait. Mor hier in kroug is zien plek ook nait.
Hai wil noar boeten tou en n ind lopen. Eerst gaait e nog n stukje deur t dörp mit overaal brandende lichtjes. t Is in tied wat helderder worden en hail trankiel komt moan om houk kieken. Berend lopt mor deur en krigt van ales bie de kop.
Zo komt e op n duur bie t moar terecht. Hai gaait op t baalkje stoan en kikt in lucht.
Moan schient nou helder en der hangen wel doezend steerns om tou.
Wat der van t laand te zain is, ligt der vredeg bie. t Waark is doan en t wachten is nou op t aankomend joar. Din komt t gewas weer boven; dat begunt aal joar weer vannijs.
t Is de kraacht van netuur, van t leven.
Hai kikt nog ais om hom tou. t Is din wel naacht, mor t licht van moan is staark en zet zulfs Berend in t licht, net of moan hom wakker schudden wil.
Hai huvert in zien winterjaas, t brengt hom wat van de wies. Woarom beschient moan hom nou juust zo glin, dat wil e ja haildaal nait. Hai het hom veur dat soort dingen òfsloten.
Gain gesoes, t het n röt joar west, hai is zien boan kwiet en vuilt hom in steek loaten.
Ook vindt e dat e dizze kwezzie zulf oplözzen mout, en juust dat lukt hom ja nait.
Doardeur is t thoes mit wichter ook zo stoer.
Dij begriepen nait woarom heur pabbe zo stoems worden is.
Berend zucht daip, en kikt nog weer ais noar moan. t Liekt wel of dij hom vangen wil en wat dudelk moakt. En din aal dij steerns der om tou. Is e wel zo ainzoam as e hom vuilt?
Din gebeurt der wat mit hom. Hai draait om en runt op n draf weerom noar t dörp.
Klokken luden al wel, mor as e aankomt, staait kerkdeur nog open. Op t leste mement schoft e in achterste baank, en lustert noar t örgel. Der komt n rust over hom.
Veuraan zitten zien baaide wichtertjes in heur mooiste goud, en hai zigt zien vraauw op n poar riegen van hom òf zitten. Doar binnen ze, zien wichter, wat is e inains tröts op heur.
Doar wil e veur zörgen, dat is muite weerd.
Waarmte van kerk moakt Berend aal waiker en as ze aan t ind mit nkander ’Ere Zij God’ zingen, dut e oet volle borst mit. Hai geft hom haildaal over en t is goud.
Bie t oetgoan van kerk zain zien dochters hom t eerste zitten en roupen heur mamme.
Dij komt op hom toulopen en zegt:” k Haar wel docht dast der wezen zolst.
Kom gaauw mit noar hoes, t is ja nooit te loat om vannijs te begunnen.“
