Geessies karstfeest
Het was donkeraovend. Olde Geessie zaat bij de taofel te schemern. Het ienige locht dat er in ’t kleine veurkaemertie flakkerde was het vlammegie van het pietereuliestellegie.
Buten boesde de wiend um het huus. De takken van de proemeboom in de hof zwaaiden wild hen en weer den. Een zwaore witte last draegend, klaampten ze zich an de olde, knoestige stamme vaaste. Het hekkie klapte tegen de rikkepaol; Lamert Goeds, de kraanteboer, was zunder ummekieken deurefietst toen hij het padtie langs de heegde weerumme trapte naodat hij de kraante op de dele egooid haar.
En daor lag het neisblad nóg. Het was nog niet in heur opekomen um hum op te haelen. Geessie haar aandere dingen an de kop. Ieder jaor tegen de feestdaegen spoekten heur die dudelijker as aans deur ‘t heufd en elk jaor zaag ze as een baarg tegen die feestdaegen op.
En daorumme haar ze ook de kraante laoten liggen. Ze kun wel raoden wat derin stund: adverteinsies over glaanzend karstversiersel en dure etenties bij keerzelocht. Geessie zuchtte. Ze wus hiel goed dat dat veur heur niet wegelèegd was.
Al jaoren zaat ze mit de feestdaegen allent in heur huusie.
Roef was allange uut de tied. En al miste ze hum elke dag, daor haar ze vrede mit. ’t Was goed zo. Zien liedensweg tegen die aekelige ziekte was, gelokkig veur hum, kört ewèest. Ze hadden nog veule kunnen zeggen en dus was ’t goed zo.
En altied as de decembermaond dichterbij kwaamp, pakte Geessie de trouwfoto van ’t kastie en zette hum op de taofel. En iedere keer as ze an de taofel zaat en naor de foto keek dan vuulde ze Roef dichtebij heur. Dan vuulde ze zien staarke arm waoran ze heur zo vaeke vaaste höllen kun, um heur hen. Maor die staarke arm was al zwakker en zwakker eworden en op ’t lèeste was het Geessie heur arm die Roef ondersteunde. Hielemaole allent haar zij de zörge op zich eneumen. Annegie woonde jao in Canada… Zij wol wel komen, maor haar het geld niet. En toen Roef henebraacht mus worden, haar Geessie Annegie het geld estuurd. Geessie wol zo geern dat het maegie bij de groeve van heur vae was.
’t Kiend was nog een paer daegen ebleven. Ze haar Geessie ehölpen mit de zaekelijke dingen die een begrafenis mitbrengt. En toen was ze weer vortegaone. Geessie haar heur nog naoëzwaaid toen ze mit de busse hen Möppel gunk um daor op de trein naor Schiphol te stappen. “O, dat red ik best allent heur”, haar ze heur mamme zèegt.“Pas maor goed op oezölf en schrieven heur!”
Goed op heurzölf passen dat deu Geessie wel. Ze kookte iedere dag waarm eten of waarmde een overgebleven prakkie van de veurige dag op. En melk, ze drunk ook veule melk en op tied een appeltie of een sinesappeltie. Nee, het schortte heur naargens an, allent…
Ja, Geessie vuulde zich zo allent. Nog veurig jaor gung ze mit Aorendtie van Hilbert Gnossen hen de plattelandsvrouwen en gaf ze heur op veur de fietsmiddag of een lezing, of de bingo. Ze was ook bij het zangkoortie van de plattelandsvrouwen.
Maor Geessie zingt niet meer. Ammit, hiel ammit nog, as ter een old varsie op radio Drenthe is. Bijveurbeeld ‘De olde scheper’ of ‘Ik heb u lief mijn heerlijk landje’. Dan stroomt er dikke traonen over heur wangen, want alles wat ze um heur hen hef wat heur lief is, kan niet tippen an de liefde die ze dielde mit Roef. En soms rak ze dan de weg even kwiet.
Wel lief van Annegie dat ze een kaortie estuurd haar mit ‘Merry Christmas’ der op, maor…
Ook dizze aovend daacht Geessie an Roef, die aargens, naor ze hoopte, ook an heur daacht. Of heur misschien wel kun zien.
Geessie kwaam in de bienen, veegde de natte wangen mit de tumpe van de schölk of en leup naor ’t kammenet. Ze hèul er een blaekertie uut en zette het op de taofel. In de keuken pakte ze het half opgebraande waxinekeerzie uut ’t lochie. Ze steuk het lontie an en gunk weer zitten. “Zo”, flusterde ze, “dan heb ik toch nog een beetie karstgevuul Roef.” En zachies begonde ze te zingen: “Er is uit ’s werelds duistere wolken, een licht der lichten opgegaan…”
Wieder kwaamp ze niet, want der wordde op de raemen ebonsd. Geessie schruk er eigelijk een beetie van. Ze zaag een kiendergezichie veur ’t glas. Het was Jannegie van Hilbert Gnossen. “Geessie”, schrouwde hij, “Geessie, oens mam zag een lochie bij oe braanden en hef mij hier hen estuurd om oe op te haelen. Wij hebt de karstboom an en mien moe hef lekkere, waarme sukelaomelk. Gaoj mit?” “Ja, mien jonggie”, zei Geessie, “waacht even, dan doe ’k vot de maantel an.” Ze wiefelde even toen ze zomaor het waxinelochie uut wol blaozen. “Neem oen eigen keersie maor mit”, klunk het heldere stemmegie van Jannegie, “dat is mooi!” “Dat zul zeker mooi wezen”, daacht Geessie en ze pakte het blaekertie op. Ze greep nog even in de lae van ’t kammenet en hèul er een dikke Verkadereep uut. “Veur ’t jongchie”, daacht ze. Geessie deu de baanderdeure op slot en gunk deur de zieddeure hen buten. Toen ze de sleutel ummedreeid haar en ze hum in de buze wol stoppen, vuulde ze de kleine kienderhaand van Jannegie. “Kom maor Geessie, ik weet de weg wel”, zei hij. ‘Goed mien jong”, vertrouwde ze hum toe.
