Hiel even allent
Wanneer een witte winterdracht
oens olde laandschap siert.
Wanneer de kolde oostenwiend
over de velden giert.
Wanneer de aovends langer wordt
en ’t daglocht aamper kleurt
dan weet ik waorumme dizze stee
mij toch zo toebeheurt.
Dan wil ik zingen van mien grond,
broeseren over mien laand.
Dan wil ‘k vertellen over ’t riek,
dat kwaam van de Heer zien haand.
Dan leef ik graeg in dizze streek
waor ’t vredig leven is.
Dan deink ik graeg in dizze streek
waor ’t vrijuut dèenken is.
Dan zet wij thuus de karstboom hen,
mit lochies en mit ballen.
En maekt een taofelstukkie klaor,
mit rooie liesterkrallen.
Dan stikke wij de keerzen an
en zingt wij mit mekaer
van de geboorte van het kiend,
van vrede en zuks meer.
Dan lao’k de tillevisie uut.
Wi’k even gien journaal.
Dan luster ik maor al te graeg,
naor een prachtig karstverhaal.
Hiel evenpies rust, hiel evenpies niks,
hiel evenpies niks te vrezen.
Laot mij dit jaor met Karstfeest ies
hiel even allennig wezen.
En op Karstaovend is de kaarke
tot de leste stoel bezet.
En as ’t orgelspel begunt,
zingt iederiene met.
De grote Karstboom stiet te pronk
en heur, de domeneer,
preekt over ‘vree op dizze aard’,
de tekst van Lucas II.
En as het lèeste amen klinkt,
de meinsen naor huus toe gaot,
dan blieft ze vaeke nog even staon
daor buten op de straote.
Ze weinst mekaer “nog fijne daegen”,
“goeie wisseling van ’t jaor”.
En dan giet ieder weer zien weg,
bewust van het gevaor.
Want aargens op dizz’ mooie eerde,
is onrust, klinkt protest.
Die iene man beslist veur veul,
geweren doet de rest.
Waorumme, waorveur, het blif de vraog,
stopt Hij niet dit geweld?
Het is al jaorenlang de vraog,
die mienig meins hum stelt.
Laot mij dus daorumme dizze Karst
hiel even allennig wezen.
Hiel even allent mit alle rust,
dan he’k even niks te vrezen.
Ans Klok
